Wat je niet leert tijdens je stage in het (basis)onderwijs...

Ik zit in de kring. De kinderen die om mij heen zitten gedragen zich uitgelaten. Mijn coach schrijft ondertussen wat spelregels op het bord. Ik ben onwijs aan het genieten van het enthousiasme van mijn kinders uit groep 4. Het is 5 december en Sinterklaas komt over een uurtje naar de klas. Tot die tijd spelen we een spelletje. Mijn coach laat het allemaal op zich afkomen en lijkt heel relaxt onder het prettig gespannen sfeertje.

Ik zelf ben nu ook nog vrij relaxt. Maar dan bedenk ik me: als ik later groot ben (de Pabo heb afgerond) wordt er van mij verwacht dat ik dit zelf kan. En dit is de eerste keer dat ik Sinterklaas op deze manier meemaak. Bij eerdere stages viel de feestdag niet op mijn stagedag of in het geval van de kleuters sprak het voor zichzelf: Sint komt langs en we doen de hele dag spelletjes en we kijken een filmpje. (Overigens een heel leuke dag!) Maar groep 4 is zo'n tussenfase van wel of niet geloven in Sinterklaas. Hoe moet je daarmee omgaan? Gelukkig geloofden de kinderen in mijn klas weer heilig in de goedheiligman zodra hij binnen kwam lopen. En wist mijn coach heel goed wat we de hele dag konden doen: een spelletje hier of daar, een filmpje, het Sinterklaasjournaal en de dag was zo om.

Toen ik thuis kwam bedacht ik me nog meer dingen die je niet leert op de Pabo of tijdens je stage in het (basis)onderwijs.. Dit zijn die dingen.

Sinterklaas
Sinterklaasvieren is een typisch voorbeeld van dingen die je niet leert tijdens je stage in het (basis)onderwijs. Kerst is er ook zo een. Of het vieren van verjaardagen. Geen idee hoe dat allemaal moet. Ik heb de afgelopen drie en een half jaar vrolijk met mijn coaches meegekeken en heel hard meegezongen met de feestliedjes. Maar het einde van de Pabo komt nu langzamerhand in zicht en dat betekent dat het wel handig is dat ik ga leren hoe ik dit feestje moet vieren. Eenmaal thuis maak ik aantekeningen: "Dit te doen met Sinterklaas."

Kerst
Zo'n beetje het hele schooljaar heb ik stage gelopen op een openbare school. Wat doen zulke scholen in vredesnaam met Kerst? Ik bedoel, hiervoor liep ik stage op verscheidende christelijke scholen en daar sprak Kerst voor een groot deel voor zich. Maar wat doen openbare scholen? Ik ontdekte dat het verhaal van Kerst op mijn stageschool gewoon gedeeld werd, want je kan je leerlingen moeilijk iets laten vieren waarvan zij het verhaal niet kennen. De school werd prachtig versierd met verschillende kerstbomen en slingers. In mijn klaslokaal verzamelden zich werkjes met sterren, kerstmannen en engeltjes. Op de dag dat het feest echt gevierd zou worden kon ik er helaas niet bij zijn en dus restte mij de vraag: hoe doe je dat?

Verjaardagen vieren
Ik weet mijn eerste verjaardag in de klas nog goed. Niet míjn verjaardag, die van een leerling. Mijn coach zei: "Iedere leerkracht heeft zijn eigen manier van een feestje bouwen. Dus ik laat jou je gang wel gaan." Ehhhhh. Ja... Weet ik veel? Uit paniek liet ik de leerlingen twee verjaardagsliedjes zingen, besprak ik in twee minuten de cadeau's die mijn leerling had gekregen en vergat ik de hele traktatie. Na een tijdje kwam de jarige verdrietig naar me toe of we dan toch asjeblieft die traktatie zouden doen? Paniek!

Kinderen zijn onverwacht grappig (en je lach inhouden is een echte challenge)
De aantallen dat ik voor de klas stond en mijn lach moet inhouden, zijn niet op een hand te tellen. Tuurlijk heb je er al eens van gehoord; we kennen allemaal het boek van Meester Bart en regelmatig vind ik op Facebook grappige quotes van kinderen. Toch is de humor van kinderen vaak onverwacht, en heel erg grappig. Ik persoonlijk ben daar nooit op voorbereid. Het is mij al meerdere keren over komen dat een kind fantastisch leuk uit de hoek kwam en ik mijn (slappe) lach nauwelijks kon bedwingen. En tuurlijk is het niet verkeerd om ook om en met leerlingen te lachen, toch is het niet de bedoeling dat je als leerkracht iedere keer dubbel ligt van het lachen. Denk ik.

Begin van het schooljaar
Vorig jaar maakte ik het voor het eerst mee; het begin van het schooljaar. Dingen als overdracht, inrichten van het klaslokaal, lamineren van dagplanningen, enzovoorts enzovoorts. Blij dat ik nog onder de beschermende vleugels van mijn coach zat, nam ik gretig alle nieuwe informatie over. En ik fantaseerde hoe dat zou gaan wanneer ik wél alles helemaal zelf had moeten doen. Ik zag voor me hoe ik luisterde naar de overdracht, moe van alle informatie. Ik zag mezelf al slepen met zware tafeltjes en lege boekenkasten. Dan, aan het einde van de dag zou ik tevreden neerploffen op de grote draaistoel, terwijl mij ineens zou binnenschieten dat die lege boekenkasten ook nog gevuld moeten. Vermoeid zou ik dan naar de berging sjokken om meer dan 25 reken-, aardrijkskunde-, en nog veel meer boeken. Bezweet zou ik de schriftjes voorzien van namen, hier en daar wat namen verkeerd schrijvend... "Je weet dat het Mick is, Laura, geen Nick?" onderbreekt mijn coach mijn dagdroom. Ik grinnik, gelukkig helpt zij mij nog dit eventjes.

Soms is het maar fijn dat je tijdens je stageperiodes nog mag leunen op de vaardigheden van je coach. Want niet alles kan je geleerd worden door je neus in dikke boeken te steken en de kennis opsnuiven. En de leerkrachten op hogescholen kunnen nóg zoveel ervaring hebben in het (basis)onderwijs, maar bovenstaande dingen leer je alleen door ze mee te maken. Dus laten we komend schooljaar een jaar vol nieuwe ervaringen maken, opdat we machtig veel nieuwe dingen mogen leren.

Tot later!
Laura

2016

29 december 2016.

Als ik globaal terugkijk naar het jaar 2016, bekruipt het idee me dat ik/het leven compleet heb/heeft stilgestaan. Ik zie weinig vooruitgang. Ik begon het jaar met een achterstand en eindig die ook met een (wel veel kleinere) achterstand. En omdat mijn opleiding een grote rol speelde in 2016, voelt het alsof er verder weinig gebeurd is...

Toch is er wel degelijk veel gebeurd! Want zodra ik begin in te zoomen op maanden, data en gebeurtenissen, moet ik regelmatig breed glimlachen en soms ook diep zuchten. Ik begon het jaar zonder goede voornemens omdat het hele "new year, new me" me op dat moment niet aansprak vanwege een gigantisch stressvolle periode op zowel stage als school. Tijd om over goede voornemens na te denken had ik niet. Daarbij kwam: dat wilde ik ook niet, het voelde niet alsof de jaarwisseling dit jaar verschil ging maken in welke situatie dan ook. 

Het maken van goede voornemens en het hebben van "new year, new me"-gedachtes kwam pas op 1 februari. Dat was de dag dat de minor Drama&Theater begon. Ik zou in een nieuwe klas terecht komen, met slechts 2 anderen die ik (nog niet zo goed) kende, verder 19 individuen die het eind 2015 ook leuk leken om diezelfde minor te doen. Ik vond het heel spannend om te starten. Maar het bleek al in de eerste 10 minuten dat het de leukste groep mensen was die ik ooit had ontmoet. Samen maakten we prachtige improvisatie-scenes, rolden we op de grond van het lachen, en deelden we emotionele momenten. We bezochten mimimaal één keer per maand een toneelstuk en analyseerden die tot op de losse woorden. Maar los van de lessen die we op Windesheim volgden, spraken we regelmatig af om nog even wat te drinken, samen te eten of te stappen in de stad. Binnen een mum van tijd waren we al halverwege het semester en namen we ons voor om de laatste periode een fantastische periode te maken. En dat was het! Niet veel later werd ik ineens 21 jaar en deelde ik mijn zelfgebakken cupcakes uit aan de klas. Maar voordat we het wisten, was het juli en begon voor veel van ons de zomervakantie. We waren heel veel spellessen, 2 (of 3) prachtige monologen en héél véél uren repeteren verder. Maar voordat we die felbegeerde zomervakantie ingingen sloten we de minor op een spectaculaire manier af met drie waanzinnige voorstellingen die we helemaal zelf hadden georganiseerd. We gingen nog één laatste keer de binnenstad in en namen emotioneel afscheid van elkaar. Samen hebben we zoveel meegemaakt in een korte tijd, het voelde gek om na de zomervakantie weer te moeten beginnen met onze eigen opleiding.

Rond die tijd kreeg ik ook te horen dat ik bij drie lieve meiden in Zwolle mocht komen wonen. Ik kreeg mijn eigen kamertje midden in de stad in een oud grachtenpand en voelde me meteen thuis door de hartelijkheid van de muzikale, goedlachse meiden. Voordat voor mij de zomervakantie beginnen kon moest ik eerst drie weken fulltime stage lopen in groep 3. Ik kwam in een alleraardigst klasje van 22 kinderen terecht waar ik meer leerde over mezelf voor de klas en lesgeven dan ik voormogelijk had gehouden. Na de drie weken stortte ik me met een diepe zucht op de bank. Va-kan-tie. Laat die zomer maar komen! Maar lang van dat idee kon ik niet genieten, ik had immers afgesproken met Windesheim dat ik in de zomervakantie hard aan de slag zou gaan om in september te starten met jaar 4 van de pabo. Daarom maakte ik een to do-list. Een eindeloze to do-list leek het. Dat maakte dat ik de rest van de zomer deed ik aan fulltime ‘soggen’, iedere keer wanneer ik mijn laptop openklapte kon ik alleen maar staren naar het beeldscherm en deed ik niks nuttigs. Dus ik klapte dan met een smak mijn laptop weer dicht, of mijn vingers klikten automatisch op het Netflix-icoontje. Ik genoot van series kijken, afspreken met vriendinnen en veel meer.

Eind augustus begon voor mij mijn stageperiode al, een aantal studiedagen waarin de collega’s meer over elkaar leerden kennen doormiddel van een korte Pitch. Na een middagje sjouwen stond ons lokaal klaar om onze leerlingen te ontvangen. Stage begon voor mij rustig, ik stond nog weinig voor de klas en oriënteerde me op de opdrachten die me nog te wachten stonden uit het derde en het vierde jaar van de Pabo. Rond de eerste van september moesten we weer naar school, dat begon met een kennismakingsrondje van het nieuwe leerteam. De docent die mij en de andere studenten zou gaan begeleiden stelde de vraag: “Wie haalt aan het einde van het jaar zijn of haar diploma op?” Alle studenten met wie ik zat staken blij hun hand op, daar waar ik een beetje beschaamd moest toegeven dat ik dat nog niet echt zag gebeuren. Ik heb die middag direct een mail gestuurd dat ik het een beter idee vond om een half jaar langer te doen over de Pabo. Dat schrijf ik alsof dat een heel makkelijke keuze was, maar in werkelijkheid was dat het niet... Deze beslissing werd door mijn omgeving heel goed opgevangen, ik kreeg alleen maar lieve, motiverende en opbouwende reacties. Dat deed me veel goeds.

Op stage ging alles goed, ik had de draad weer opgepakt met school en het leek of ik alles weer op de rit had. Ik kreeg reacties van vrienden en familie dat ik er weer goed uit zag en dat het vast goed met me moest gaan. Maar van binnen wist ik dat het nog niet helemaal niet goed zat. Ik had om de haverklap paniekaanvallen en was erg emotioneel. Iedere maandag en dinsdag had ik stage en de rest van de week moest ik bijkomen van de inspanning van die twee dagen. Ik was wel bezig met opdrachten van school, maar wist dat ze niet zouden zijn zoals ik ze in voorgaande jaren had gemaakt. Het maakte me ook niet veel uit. Van mijn huisgenoot kreeg ik de tip om te kijken of ik niet hooggevoelig was. Na een gesprek met iemand met ervaring met hooggevoeligheid heeft had ik het gevoel dat ik de wereld weer aankon. “En door…” was inmiddels mijn motto voor het leven geworden. 

En door. Ik kon de wereld welgeteld een week aan. Na een hele dag lesgeven kwam ik ontdaan thuis, “Dit is het dan.” Schreef ik op een bladzijde in een notitieboek. “Als dat is wat leven inhoud als je 21 bent, dan wil ik dat niet.” Ik onderstreepte het laatste zinsdeel, scheurde de bladzijde eruit en gooide het weg. “Nee,” zei ik tegen mezelf. “Ik wil niet leven in vervelende gebeurtenissen. Dit is mijn leven, en ik ben de regisseur daarvan. Ik heb de macht om aan het stuur te draaien en een andere, veel blijere, weg in te slaan.” En ik gaf een ruk aan het stuur door extra veel leuke dingen te doen, erop uit te gaan. Ik ging nieuwe uitdagingen aan.

En zo is het alweer eind december. Het leven heeft dus niet zo stil gestaan als ik dacht. Ik voel me stukken beter dan aan het begin van het (school)jaar, maar ben er nog niet. En dat geeft niet. Want het leven stopt niet na 31 december 2016. Het nieuwe jaar biedt weer nieuwe mogelijkheden om te ontwikkelen, ontdekken, ondervinden en te verwonderen. Dat is wat ik me ga voornemen. 2017, here I come.

Tot later!

Laura.

De Laura-revolutie.

Wanneer je in de spiegel kijkt, zie je jezelf heel langzaam maar ook heel zeker veranderen. Ik kan me nog herinneren dat ik twaalf was en ik naar de eerste klas ging. Dat ik toen in de spiegel keek en dacht aan de meisjes die ik op die grote middelbare school zag lopen. Zij hadden hun make-up met een plamuurmes aangebracht zodat hun gezicht een egale kleur oranje was en hun wimpers zagen eruit als spinnenpoten. Ik keek in de spiegel en zag daar een bleek gezicht met rode wangen en zachte wimpers zonder kleur. Het was toen dat ik de mascara van mijn moeder gebruikte om ook spinnenpoten te maken. Niet veel later kwam ik erachter hoe ik allerlei andere soorten make-up kon gebruiken. Ik deed af van mijn haar dat sluik en stijl langs mijn gezicht hing enzovoort. Ik zag mezelf veranderen op mijn schoolpasjes en noemde het grappend "de Laura-revolutie" op Facebook.

De Laura-revolutie heeft zich ondertussen weer een aantal jaren voortgezet. Niet alleen zie ik mezelf langzaam veranderen in de spiegel. Ik zie ook andere dingen veranderen om me heen. Vriendinnen bijvoorbeeld, of mijn ouders. Of kleding rages. En nog veel meer. Ondertussen ben ik eenentwintig, zit ik al lang niet meer op de middelbare school en de Pabo loopt ook al op zijn eind voor mij.

Deze zelfde revolutie zal zich hopelijk nog heel lang uitrekken. Het moet van alles meer bevatten: een eerste baan, de eerste rimpels, grijze haren, haarverf. Maar ik wil eerst deze revolutie even op pauze zetten. Ik ben twintig en ouder worden lijkt me nog even niks. Ouder worden betekent namelijk volwassen worden en van alles zelf moeten regelen. Ouder worden betekent op kamers gaan, het vierde jaar van de Pabo en LIO-stage lopen. Ouder worden betekent het krijgen van een eerste baan, het zien van de eerste rimpels en grijze haren... Ouder worden betekent de teugels uit handen geven en zien wat er komen gaat. En een controlefreak als ik vindt dat eng. En een impulsief iemand als ik vind dat leuk, maar spannend. En de Laura-revolutie is momenteel bij het op kamers gaan, volwassen worden en dingen zelf regelen. Leuk!

Ik voel me waanzinnig volwassen als ik door de supermarkt loop en mijn boodschappen doe, wanneer ik mijn eigenlijk heerlijke maaltje klaarmaak, wanneer ik mijn was in de wasmachine doe, wanneer ik mijn was te drogen hang en wanneer ik het een dag later opvouw en opberg. En wat voel ik me machtig met een dweil in mijn handen; het lot van de vloer ligt in mijn handen. Zal het schoon worden? Zal ik het vuil alleen maar verder uitvegen? Niemand die het weet, alleen ik! Volwassen joh! En ik voel me het meest volwassen wanneer ik 's avonds op de bank plof en mijn moeder een appje stuur met alles wat ik die dag allemaal gedaan heb.

"Hoi mammie! Hoe is het? Ben je ook zo druk geweest vandaag? Ik wel! Ik heb vandaag boodschappen gedaan en vet lekker eten gekookt (zal zo even een foto sturen), ik heb mijn was gedaan en ga dat morgen opvouwen. En! Schrik niet, ik heb zelfs nog schoongemaakt. Mijn kamer blinkt weer helemaal... :)" 

Mijn moeder reageert dan meestal met dat ze inderdaad ook druk was en dat ze het knap vindt dat ik zoveel gedaan heb die dag. Dan groei ik van trots, want mama zegt dat het het knap van me vindt. Ik ben dan wel eenentwintig, maar wel een mama's-kindje en ik spring een gat in de lucht wanneer ze zegt dat ze me inderdaad volwassen vindt ("Uhu, heeeeel volwassen." aldus mijn moeder).


Tot later!
Laura

"WAAAAAAT?"

"Goedemorgen allemaal, welkom in alweer de zevende week van deze periode. We zijn alweer bijna op de helft." zegt docent G. "WAAAAAAAT?" floept de verontwaardigde klas uit. "WAAAAAAAT?" floep ook ik eruit. Ik kijk sip rond, kijk met heel veel liefde naar de lieve, knappe gezichten van de liefste klasgenoten van de wereld. "Op de helft?" vraagt de klas verontwaardigt. "Op de helft?" vraag ook ik verontwaardigt. En onze docent knikt langzaam: "Op de helft. Ja."

Eigenlijk wil ik op dat moment nog een keer heel hard "WAAAAAAT" eruit floepen. Het kan haast niet waar zijn, dat we nu al op de helft zitten van de minor. Het is zo gezellig en zo leerzaam, de tijd op school is nog nooit zó nel gegaan...

En ondertussen is het net meivakantie geweest, is de zon ineens voluit gaan schijnen en geniet ik van het zonnetje. De zon bakt langzaam en gestaag mijn witte benen een beetje bruin. Ondertussen 'pingt' mijn mobiel door de berichten die mijn klasgenoten sturen in de klassenapp. We missen elkaar, na zo'n week vakantie. En we willen elkaar van alles vertellen en het is mooi weer, dus wat doet iedereen in vredesnaam thuis en niet met elkaar in een park van Zwolle. Tijd voor gezelligheid.

Uiteindelijk gaat het niet door, want op deze laatste dag vrij moet iedereen dingen regelen, waaronder ik. Maar, bedenken we, morgen is het dinsdag en zien we elkaar gelukkig weer. Misschien er dan tijd om bij te kletsen en te knuffelen. En nu bedenk ik me, dat over iets meer dan een maand de minor alweer voorbij is en dat we dan ieder onze eigen opleiding weer moeten gaan doen. Ik vraag me steeds een beetje meer af: waarom kunnen we niet in deze klas blijven?

Morgen kijk ik de klas weer rond, en kijk ik met heel veel liefde daar de lieve, knappe gezichten van de liefste klasgenoten van de wereld. Daarna spring ik op en geef ik iedereen een extra dikke knuffel.

Tot later!
Laura.

DRAMA

'Doe mij maar een portie spierpijn, met een beetje dieren bewegingen en -geluiden. Graag ook nog wat voor 't blok gezet worden en jezelf een beetje beter leren kennen. Graag een beetje geschiedenis en analyse en doe daar maar een heleboel samenwerking bij. En dan wil ik ook graag nog een portie jezelf zijn met twee porties lachen en nieuwe vriendschappen.' 'Anders nog iets?'

Nee, dat is 'm zo. 

Dat wordt dan de drama minor.

YES!

Ik wilde even met het wereld wijde web delen hoe ontzettend ik het naar mijn zin heb. En hoe ik weer helemaal zin heb in school. Het is zaterdag en nu al zijn er plannen om maandag met zijn allen lekker te ontbijten. Berichtjes als: "Ik mis jullie nu al, dushi's" en "Ah, afgelopen week was weer heerlijk met jullie." zijn niet zeldzaam. Iedereen in de klas is elkaar beste vriend en er wordt wat af geknuffeld, gemasseerd en gelachen.

Dit zijn de schatten. 

Afgelopen week moesten we helaas afscheid nemen van één van deze lieve klasgenoten. Na 6 groepsknuffels (met 25 mensen, picture that) mocht ze van ons pas, onder luid gejoel, de klas verlaten. Écht wel de leukste, liefste klas! :)



Tot later!
Laura