De Laura-revolutie.

Wanneer je in de spiegel kijkt, zie je jezelf heel langzaam maar ook heel zeker veranderen. Ik kan me nog herinneren dat ik twaalf was en ik naar de eerste klas ging. Dat ik toen in de spiegel keek en dacht aan de meisjes die ik op die grote middelbare school zag lopen. Zij hadden hun make-up met een plamuurmes aangebracht zodat hun gezicht een egale kleur oranje was en hun wimpers zagen eruit als spinnenpoten. Ik keek in de spiegel en zag daar een bleek gezicht met rode wangen en zachte wimpers zonder kleur. Het was toen dat ik de mascara van mijn moeder gebruikte om ook spinnenpoten te maken. Niet veel later kwam ik erachter hoe ik allerlei andere soorten make-up kon gebruiken. Ik deed af van mijn haar dat sluik en stijl langs mijn gezicht hing enzovoort. Ik zag mezelf veranderen op mijn schoolpasjes en noemde het grappend "de Laura-revolutie" op Facebook.

De Laura-revolutie heeft zich ondertussen weer een aantal jaren voortgezet. Niet alleen zie ik mezelf langzaam veranderen in de spiegel. Ik zie ook andere dingen veranderen om me heen. Vriendinnen bijvoorbeeld, of mijn ouders. Of kleding rages. En nog veel meer. Ondertussen ben ik eenentwintig, zit ik al lang niet meer op de middelbare school en de Pabo loopt ook al op zijn eind voor mij.

Deze zelfde revolutie zal zich hopelijk nog heel lang uitrekken. Het moet van alles meer bevatten: een eerste baan, de eerste rimpels, grijze haren, haarverf. Maar ik wil eerst deze revolutie even op pauze zetten. Ik ben twintig en ouder worden lijkt me nog even niks. Ouder worden betekent namelijk volwassen worden en van alles zelf moeten regelen. Ouder worden betekent op kamers gaan, het vierde jaar van de Pabo en LIO-stage lopen. Ouder worden betekent het krijgen van een eerste baan, het zien van de eerste rimpels en grijze haren... Ouder worden betekent de teugels uit handen geven en zien wat er komen gaat. En een controlefreak als ik vindt dat eng. En een impulsief iemand als ik vind dat leuk, maar spannend. En de Laura-revolutie is momenteel bij het op kamers gaan, volwassen worden en dingen zelf regelen. Leuk!

Ik voel me waanzinnig volwassen als ik door de supermarkt loop en mijn boodschappen doe, wanneer ik mijn eigenlijk heerlijke maaltje klaarmaak, wanneer ik mijn was in de wasmachine doe, wanneer ik mijn was te drogen hang en wanneer ik het een dag later opvouw en opberg. En wat voel ik me machtig met een dweil in mijn handen; het lot van de vloer ligt in mijn handen. Zal het schoon worden? Zal ik het vuil alleen maar verder uitvegen? Niemand die het weet, alleen ik! Volwassen joh! En ik voel me het meest volwassen wanneer ik 's avonds op de bank plof en mijn moeder een appje stuur met alles wat ik die dag allemaal gedaan heb.

"Hoi mammie! Hoe is het? Ben je ook zo druk geweest vandaag? Ik wel! Ik heb vandaag boodschappen gedaan en vet lekker eten gekookt (zal zo even een foto sturen), ik heb mijn was gedaan en ga dat morgen opvouwen. En! Schrik niet, ik heb zelfs nog schoongemaakt. Mijn kamer blinkt weer helemaal... :)" 

Mijn moeder reageert dan meestal met dat ze inderdaad ook druk was en dat ze het knap vindt dat ik zoveel gedaan heb die dag. Dan groei ik van trots, want mama zegt dat het het knap van me vindt. Ik ben dan wel eenentwintig, maar wel een mama's-kindje en ik spring een gat in de lucht wanneer ze zegt dat ze me inderdaad volwassen vindt ("Uhu, heeeeel volwassen." aldus mijn moeder).


Tot later!
Laura