2016

29 december 2016.

Als ik globaal terugkijk naar het jaar 2016, bekruipt het idee me dat ik/het leven compleet heb/heeft stilgestaan. Ik zie weinig vooruitgang. Ik begon het jaar met een achterstand en eindig die ook met een (wel veel kleinere) achterstand. En omdat mijn opleiding een grote rol speelde in 2016, voelt het alsof er verder weinig gebeurd is...

Toch is er wel degelijk veel gebeurd! Want zodra ik begin in te zoomen op maanden, data en gebeurtenissen, moet ik regelmatig breed glimlachen en soms ook diep zuchten. Ik begon het jaar zonder goede voornemens omdat het hele "new year, new me" me op dat moment niet aansprak vanwege een gigantisch stressvolle periode op zowel stage als school. Tijd om over goede voornemens na te denken had ik niet. Daarbij kwam: dat wilde ik ook niet, het voelde niet alsof de jaarwisseling dit jaar verschil ging maken in welke situatie dan ook. 

Het maken van goede voornemens en het hebben van "new year, new me"-gedachtes kwam pas op 1 februari. Dat was de dag dat de minor Drama&Theater begon. Ik zou in een nieuwe klas terecht komen, met slechts 2 anderen die ik (nog niet zo goed) kende, verder 19 individuen die het eind 2015 ook leuk leken om diezelfde minor te doen. Ik vond het heel spannend om te starten. Maar het bleek al in de eerste 10 minuten dat het de leukste groep mensen was die ik ooit had ontmoet. Samen maakten we prachtige improvisatie-scenes, rolden we op de grond van het lachen, en deelden we emotionele momenten. We bezochten mimimaal één keer per maand een toneelstuk en analyseerden die tot op de losse woorden. Maar los van de lessen die we op Windesheim volgden, spraken we regelmatig af om nog even wat te drinken, samen te eten of te stappen in de stad. Binnen een mum van tijd waren we al halverwege het semester en namen we ons voor om de laatste periode een fantastische periode te maken. En dat was het! Niet veel later werd ik ineens 21 jaar en deelde ik mijn zelfgebakken cupcakes uit aan de klas. Maar voordat we het wisten, was het juli en begon voor veel van ons de zomervakantie. We waren heel veel spellessen, 2 (of 3) prachtige monologen en héél véél uren repeteren verder. Maar voordat we die felbegeerde zomervakantie ingingen sloten we de minor op een spectaculaire manier af met drie waanzinnige voorstellingen die we helemaal zelf hadden georganiseerd. We gingen nog één laatste keer de binnenstad in en namen emotioneel afscheid van elkaar. Samen hebben we zoveel meegemaakt in een korte tijd, het voelde gek om na de zomervakantie weer te moeten beginnen met onze eigen opleiding.

Rond die tijd kreeg ik ook te horen dat ik bij drie lieve meiden in Zwolle mocht komen wonen. Ik kreeg mijn eigen kamertje midden in de stad in een oud grachtenpand en voelde me meteen thuis door de hartelijkheid van de muzikale, goedlachse meiden. Voordat voor mij de zomervakantie beginnen kon moest ik eerst drie weken fulltime stage lopen in groep 3. Ik kwam in een alleraardigst klasje van 22 kinderen terecht waar ik meer leerde over mezelf voor de klas en lesgeven dan ik voormogelijk had gehouden. Na de drie weken stortte ik me met een diepe zucht op de bank. Va-kan-tie. Laat die zomer maar komen! Maar lang van dat idee kon ik niet genieten, ik had immers afgesproken met Windesheim dat ik in de zomervakantie hard aan de slag zou gaan om in september te starten met jaar 4 van de pabo. Daarom maakte ik een to do-list. Een eindeloze to do-list leek het. Dat maakte dat ik de rest van de zomer deed ik aan fulltime ‘soggen’, iedere keer wanneer ik mijn laptop openklapte kon ik alleen maar staren naar het beeldscherm en deed ik niks nuttigs. Dus ik klapte dan met een smak mijn laptop weer dicht, of mijn vingers klikten automatisch op het Netflix-icoontje. Ik genoot van series kijken, afspreken met vriendinnen en veel meer.

Eind augustus begon voor mij mijn stageperiode al, een aantal studiedagen waarin de collega’s meer over elkaar leerden kennen doormiddel van een korte Pitch. Na een middagje sjouwen stond ons lokaal klaar om onze leerlingen te ontvangen. Stage begon voor mij rustig, ik stond nog weinig voor de klas en oriënteerde me op de opdrachten die me nog te wachten stonden uit het derde en het vierde jaar van de Pabo. Rond de eerste van september moesten we weer naar school, dat begon met een kennismakingsrondje van het nieuwe leerteam. De docent die mij en de andere studenten zou gaan begeleiden stelde de vraag: “Wie haalt aan het einde van het jaar zijn of haar diploma op?” Alle studenten met wie ik zat staken blij hun hand op, daar waar ik een beetje beschaamd moest toegeven dat ik dat nog niet echt zag gebeuren. Ik heb die middag direct een mail gestuurd dat ik het een beter idee vond om een half jaar langer te doen over de Pabo. Dat schrijf ik alsof dat een heel makkelijke keuze was, maar in werkelijkheid was dat het niet... Deze beslissing werd door mijn omgeving heel goed opgevangen, ik kreeg alleen maar lieve, motiverende en opbouwende reacties. Dat deed me veel goeds.

Op stage ging alles goed, ik had de draad weer opgepakt met school en het leek of ik alles weer op de rit had. Ik kreeg reacties van vrienden en familie dat ik er weer goed uit zag en dat het vast goed met me moest gaan. Maar van binnen wist ik dat het nog niet helemaal niet goed zat. Ik had om de haverklap paniekaanvallen en was erg emotioneel. Iedere maandag en dinsdag had ik stage en de rest van de week moest ik bijkomen van de inspanning van die twee dagen. Ik was wel bezig met opdrachten van school, maar wist dat ze niet zouden zijn zoals ik ze in voorgaande jaren had gemaakt. Het maakte me ook niet veel uit. Van mijn huisgenoot kreeg ik de tip om te kijken of ik niet hooggevoelig was. Na een gesprek met iemand met ervaring met hooggevoeligheid heeft had ik het gevoel dat ik de wereld weer aankon. “En door…” was inmiddels mijn motto voor het leven geworden. 

En door. Ik kon de wereld welgeteld een week aan. Na een hele dag lesgeven kwam ik ontdaan thuis, “Dit is het dan.” Schreef ik op een bladzijde in een notitieboek. “Als dat is wat leven inhoud als je 21 bent, dan wil ik dat niet.” Ik onderstreepte het laatste zinsdeel, scheurde de bladzijde eruit en gooide het weg. “Nee,” zei ik tegen mezelf. “Ik wil niet leven in vervelende gebeurtenissen. Dit is mijn leven, en ik ben de regisseur daarvan. Ik heb de macht om aan het stuur te draaien en een andere, veel blijere, weg in te slaan.” En ik gaf een ruk aan het stuur door extra veel leuke dingen te doen, erop uit te gaan. Ik ging nieuwe uitdagingen aan.

En zo is het alweer eind december. Het leven heeft dus niet zo stil gestaan als ik dacht. Ik voel me stukken beter dan aan het begin van het (school)jaar, maar ben er nog niet. En dat geeft niet. Want het leven stopt niet na 31 december 2016. Het nieuwe jaar biedt weer nieuwe mogelijkheden om te ontwikkelen, ontdekken, ondervinden en te verwonderen. Dat is wat ik me ga voornemen. 2017, here I come.

Tot later!

Laura.