Met de metro en een de benenwagen verplaatst de vermoeide groep zich naar de Highline van New York. Het is fris en de koude wind blaast me wakker. Ik loop naast een begeleidend docent en samen praten we over de geschiedenis van de Highline, waar zo nu en dan metrosporen tussen de planten te zien zijn. We hebben het over de films waarin rondborstige dames giechelend de glazen vastpakken wanneer er een metro voorbij dendert. Brede mannen proosten op het goede leven en klinken grote pullen bier tegen elkaar aan. Er vallen een paar glazen op de grond, want de hele grond is aan het schudden door de metro. Een paar seconden later is de jukebox weer te horen en lijkt er verraden alleen de glasscherven nog welk beest er net voor zorgde dat iedereen zich moest vastgrijpen aan de dichtstbijzijnde tafel.
Het zonnetje komt door, we komen langs prachtige graffiti-kunstwerken en schrijven kaartjes in de zon en worden rustig wakker, net als de rest van dit deel van New York.Na de Highline hebben we vrij in te delen tijd. Samen met wat andere studenten besluiten we naar The Metropolitan Museum of Art te gaan. Een prachtig museum waar je van tijdperk naar tijdperk loopt. Het ene moment kom je een kamer binnen van rijke Tsaren en de kamer ernaast is de woonkamer uit Engeland in de jaren '20. Op de tweede verdieping loop je door verschillende kuststijlen en kom je prachtige schilderijen tegen. Er hangen heel veel Nederlandse werken en daar ben ik best een beetje trots op! Werken van Frans Hals en Rembrandt domineren veel zalen. Maar ook andere schilders hebben een plaatsje veroverd in het museum. Langzaam loop ik langs de werken, ik bekijk ze van dichtbij, zie hoe de schilder te werk gegaan is. Ik maak oogcontact met de mensen op de schilderijen en huiver wanneer de ogen zó echt lijken dat ze me lijken te volgen.
Tegen de avond zijn we uitgenodigd bij het Teachers College. Hier worden bestaande leerkrachten opgeleid tot directeur. Met deze mensen hebben we een gesprek mogen voeren over onderwijs. Ik vertel hen hoe het onderwijs eruit ziet in Nederland en over de onderwijs inspectie. Zij vertellen over het steeds verslechterende onderwijs in Amerika. Ze zijn het niet eens met hoe het nu allemaal in zijn werk gaat, daarom leren ze nu om hogerop te komen; zodat zij verandering kunnen aanbrengen. Helaas moet ik al eerder weg, samen met drie anderen. Gelukkig voor iets waar ik al als een klein kind van droomde. Ik ga naar een Broadway-musical. En niet zomaar een musical. De beste van de beste, zo heb ik me laten vertellen. Dus gaan we met z'n vieren door de donker wordende straten van New York richting Times Square waar het theater te vinden is. We gaan naar Matilda en zijn super enthousiast.
En we hebben niets teveel gedacht. Matilda was een waanzinnige musical waarbij ik alleen maar met een glimlach heb gezeten. De karakters waren perfect neergezet, prachtig decor. Alles precies zoals je het je had voorgesteld. Wanneer ik er nu nog aan terug denk, word ik weer helemaal blij en krijg ik kriebels in mijn buik, waanzinnig om dit mee te maken!
Wanneer ik de volgende ochtend wakker word en op mijn mobiel kijk zie ik dat het vrijdag is. Ik krijg een steek in mijn maag en een brok in mijn keel. Vrijdag. Nu al? Over een paar uur zit ik dus al in het vliegtuig? Steek ik de grote zee weer over en zet ik na ongeveer acht uur vliegen weer voet op Nederlandse bodem? Maar.. Maar... Ik wil nog niet gaan. Ik wil nog 100 keer genieten van Central Park, ik wil meer zien van New York, ik wil nog naar zoveel Broadway-musicals! Ik heb een appje van een groepsgenoot: "Vandaag lekker shoppen! SOHO! Times Square! Laatste keer, we gaan genieten! Tot zo!" En ze heeft gelijk. Vandaag is vrij in te vullen tot drie uur in de middag en dus ga ik shoppen met een aantal. Eerst naar SOHO, dan Times Square. We shoppen tot we niet meer kunnen tillen en komen om drie uur in de middag tevreden aan bij het hotel. We vertellen vrolijk over het shoppen terwijl we de kaartjes van onze nieuwe kleren en schoenen trekken. Om de koffers dicht te krijgen moeten we elkaar helpen door op elkaars koffer te gaan zitten. Het personeel van het hotel helpt ons bij het tillen van de koffers. Even voel ik me een bewoner van deze stad. Iemand met veel geld, die een verdieping heeft in één van de rechte straten. Het voelt alsof ik op vakantie ga naar Nederland, ik schenk het personeel van het hotel een vriendelijke glimlach en laat mijn koffer het laadruim van de bus in tillen. Ik ga met een deftig gevoel zitten. De bus vertrekt en ik kom langzaam weer bij zinnen. Nee ik woon hier niet en ik ga niet op vakantie naar Nederland. Ik ga naar huis. Treurig kijk ik naar buiten, geniet van de verschillende mensen die ik zie. Ik kijk naar de hoge gebouwen die me een paar dagen terug deden denken aan de film Een Luizenleven waarin alles wat door mensen gemaakt is, onwijs groot lijkt.
Het vliegtuig is op de terugweg weer net zo spannend als de eerste keer, maar ook net zo mooi. Dag mooi New York, wat heb ik van je genoten. Ik kom terug, beloofd.
Tot later!
Laura
Nieuwsgierig wat ik allemaal in New York heb beleefd? Klik hier voor de eerste dagen. Of klik hier om erachter te komen wat ik deed op de Harbor School en in het MoMa. En klik hier om te weten te komen wat groep 6 van dit alles dacht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten