Achtbaan

Vandaag ga ik met je terug in de tijd. Ik blik terug op de afgelopen weken waarin ik samen met de andere studenten een start maakte aan NPDL. Vanaf het moment dat ik werd benaderd door een medestudent T. was het een soort achtbaan, zo voelde dat tenminste. Ik ging in gesprek met de docenten die ons begeleiden in het project en had contact over de mail waarin ik priemende vragen vroeg als: "Hoe zit dat dan met in te halen tentamens en verslagen?" Op al deze vragen kreeg ik geruststellende antwoorden ("Dat is prima te combineren, we weten zeker dat jij dit aan kunt.") en dit maakte dat ik me uit eindelijk officieel aanmeldde. Een sprong in het diepe want, naast de geruststellende antwoorden bleven er ook veel vragen onbeantwoord, de docenten stapten immers samen met de studenten in iets nieuws. Hoe konden zij op alle vragen antwoord weten?

De tijd die ik hierboven beschrijf was de lange, langzame klim naar boven. Op het moment dat ik me officieel aanmeldde reed mijn karretje over de top, het voerde me in een vrije val naar beneden. Je kent het wel: kriebels in je buik, adrenaline die al je spieren strak zet en je begint van de spanning spontaan te lachen. Dat. Met kriebels in mijn buik bezocht ik potentiële nieuwe stagescholen. De adrenaline zorgde er 's nachts voor dat ik gespannen lag na te denken over hoe ik alle doelen zou moeten invullen. Soms begon ik ook spontaan te giechelen. Hoe leuk en spannend is het dat ik zomaar los liet van álle kaders die er waren en doelen kon invullen op mijn manier. Letterlijk doen wat ik zelf wilde, zo gek als ik het maken kon bedenken. Denk daar eens over na en zeg zelf: je giechelt ook bij het idee dat je je eigen onderwijs kan bepalen en invullen.

De roetsjbaan naar beneden hield niet alleen leuke dingen in. Ik moest ook afscheid nemen van mijn destijds huidige stageschool en de klas waarin ik stagiaire was. En dat was iets waar ik tegenop keek. Ik heb het altijd erg leuk gehad op deze basisschool en kende al veel leerlingen. Gelukkig staat voor elk einde een nieuw begin en kon ik terecht bij een nieuwe stageschool die zich ook bezig ging houden met NPDL. Sterker nog: mijn nieuwe coach houdt zich actief bezig met het ontwikkelen van onderwijs en zichzelf. Ik kwam bij groep 6 in de klas.

In de tussentijd werd ik door bochten geslingerd waarin ik ideeën maakte en besprak met mijn medestudenten. Had ik het ene idee af, kwam de volgende bocht met nieuwe ideeën er alweer aan. En daar rolde hele leuke projecten en andere opzetjes uit.

Nu is de achtbaan nog niet afgelopen hoor, nog lang niet. Maar de achtbaan wordt er niet minder leuk op, hij wordt steeds spannender zelfs!

Tot later!
Laura